Avicularia avicularia

Avicularia avicularia – ptasznik

Sklasyfikowany w 1758 roku przez Karola

Linneusza. Inne nazwy to Aranea avicularia, Aranea vestiaria, Mygale avicularia, Mygale testacea, Mygale scoparia, Mygale hirsutissima, Avicularia vestiaria, Avicularia vulpina i Avicularia vestaria. Podgatunki to Avicularia avicularia variegata i Avicularia avicularia complex. Jest to pierwszy gatunek ptasznika, który został w ogóle opisany. Nazwa avicularia pochodzi od łacińskiego wyrazu avis – ptak. Odkrywcę zainspirowała rycina z 1705 roku, na której malarka Sybilla Merian uwieczniła wielkiego pająka pożerającego pisklę ptaka. Angielska nazwa tego ptasznika to Pinktoe tarantula.

Występowanie

Na wolności szeroko rozpowszechniony gatunek. Występuje w Brazylii, Gujanie, Gujanie Francuskiej, Surinamie, Trynidadzie i Wenezueli.

Wygląd

Podstawowym ubarwieniem tego gatunku jest czerń. Samice i samce są ubarwione identycznie. Kończyny czarne z różową stopą, a odwłok podłużny, z czerwonymi włoskami od strony tarczki grzbietowej. Jest bardzo podobny do Avicularia metallica – różni się od niego białymi końcówkami włosków na ciele. Ostatnia para kończyn jest mocniej owłosiona (czerwonawymi włoskami). Młode całkowicie różnią się ubarwieniem od osobników dorosłych. Mają czarną tarczkę grzbietową, takież końcówki odnóży i pas na odwłoku. Kończyny są jasnoróżowe, odwłok czerwonawy. Avicularia avicularia complex ma włoski na odwłoku i kończynach nieco ciemniejsze i nie tak czerwone. Avicularia avicularia variegata natomiast ma włoski brązowawe. Dorasta do 5-6 cm ciała.

Terrarium

Optymalne wymiary terrarium dla tego gatunku to 20/20/35 cm (dł./szer./wys.). Jako podłoże można zastosować torf lub substrat kokosowy. Konieczne są gałęzie, ponieważ ptasznik zbuduje sobie na nich pajęczynową kryjówkę. Miseczka z wodą nie jest konieczna – Avicularia avicularia prawie wcale nie schodzi z gałęzi. Wodę spija z liści, a w terrarium wystarczy spryskać jego ścianki. Dbamy o dobrą wentylację zbiornika.

Temperatura

Wymaga temperatury 25-28°C (nocą może spadać do 24°C).

Wilgotność

Wilgotności 70-80%.

Żywienie

Ptaszniki karmimy szarańczą, świerszczami, karaczanami i owadami łąkowymi. Na wolności niekiedy żywią się wyjmowanymi z gniazd pisklętami. Młodym podajemy wylęg świerszczy i muszki owocówki – niechętnie jedzą larwy mącznika młynarka.

Dymorfizm płciowy

Samce są mniejsze od samic i mają krótsze kończyny. Nie mają haczyków przedniej parze odnóży. Na nogogłaszczkach posiadają narządy kopulacyjne (tzw. bulbusy). Żyją o wiele krócej od swoich partnerek – około pół roku po ostatniej wylince. Mój samiec przeżył ponad 5 miesięcy, drugi zaledwie 3 po ostatniej wylince.

Rozmnażanie

Pająki osiągają dojrzałość płciową po około 1,5 roku. Samica przeważnie nie atakuje samca przy próbie dopuszczenia. W 80-90 dni po kopulacji składany jest kokon, w którym znajduje się około 50-200 młodych. Młode można trzymać w skupiskach po kilka sztuk, pod warunkiem zapewnienia im wystarczającej przestrzeni życiowej i pożywienie.